Hoe het allemaal begon.

Door Jeroen.

Vandaag, 9 april, is het vier weken voor de dag dat we de Ventoux opgaan. In het kader van onze sponsoractie houden we vanaf vandaag een blog bij over de trainingsarbeid die we verrichten. Welnu, vandaag is die zeer beperkt. Ik, Jeroen, zit al een paar dagen thuis met een keelontsteking die het oplopen van de trap tot een uitdaging maakt.Zelfs mijn absoluut favoriete bezigheid; praten over het fietsen dat ik nog ga doen, lukt even niet; het beperkt zich tot geluister. Maar goed, elk nadeel heeft zijn voordeel en juist mijn gedwongen inactiviteit geeft mooi de gelegenheid eens stil te staan bij de oorsprong van dit plan de Ventoux te beklimmen en daarbij een goed doel te willen steunen.

 Het fietsen.

Dat begint wat mij betreft in december 2006. In die periode zat ik gevangen in het soort vicieuze cirkel dat veel mensen van mijn leeftijd (toen nog 43) waarschijnlijk herkennen. Vroeger veel gesport. Nu nog voetballen met vrienden op zaterdag en af en toe weer een poging doen om serieus te gaan lopen. Dan stelde ik doelen als de Zevenheuvelen loop of een soortgelijke run (de Hunebedloop in Havelte in januari is een aanrader). Soms lukte dat, even vaak raakte ik geblesseerd, gedemotiveerd of afgeleid door andere zaken. Wat daarbij ook niet hielp was dat ik inmiddels een fors overgewicht had verzameld. In de schuur stond nog mijn racefiets die ik in 1997 met behulp van een fietsenplan van het werk had aangeschaft maar dat had ik al zeker een jaar of vijf niet meer op gezeten. Als psycholoog begreep ik precies wat ik allemaal verkeerd deed in mijn pogingen om gestaag aan mijn gezondheid te werken maar dat weerhield me er uiteraard niet van om telkens weer in dezelfde valkuilen te trappen. Je kent ze wel; zelfoverschatting en daardoor veel te hard beginnen, veel te lang doorgaan als je geblesseerd dreigt te raken en dan langere tijd niet meer kunnen sporten. Bovenal; geen goede, haalbare, lange termijn doelen voor ogen hebben waar je in concrete meetbare stappen naar toe kunt werken. Over dat laatste begon in die tijd langzamerhand een idee in mijn achterhoofd te spoken.

Op die gedenkwaardige decemberdag in 2006 zei ik dus, zelfs voor mij nog vrij onverwacht, tegen mijn kameraad Mark; “Mark, laten wij volgend jaar eens Luik-Bastenaken-Luik fietsen” Ik had toen nog geen flauw idee wat dat allemaal inhield of hoe idioot zwaar zo’n klassieker is.

Mark had waarschijnlijk een veel beter idee van wat ons allemaal te wachten stond. Hij had veel meer fietservaring met fietsvakanties in bergen en had destijds ook al eens de Alpe d’Huez bedwongen. Dat weerhield hem er echter niet van, na enig nadenken, in te stemmen.
En zo begonnen we aan de voorbereidingen voor onze eerste tocht.