Mijn fietscarriere is in 2009 afgesloten met een mooie toertocht ter gelegenheid van de Vueltastart vanaf het TT-circuit in Assen.
Een fietscarriere die begon in de eerste helft van de jaren 70, toen ik regelmatig de voor mijn doen enorme tocht van Groningen naar Zuidlaren ondernam. Daar ging ik dan op bezoek bij een meisje waar ik heftig verliefd op was (uitstekende doping!).
In de tweede helft van de 70's werd ik vooral gestimuleerd door mijn vriend Jur. Eerst met een fietstocht van 60 km naar het zomerhuisje van Jur's ouders in Meppen, Drenthe, later met een echte fietsvakantie naar Denemarken. Dat was geweldig! Het dagelijks fietsen beviel zeer goed en dat op basketballschoenen, in een simpel t-shirt, maar wel in een echte fietsbroek.
Jammergenoeg kwam het in de jaren daarna niet meer echt van lange fietstochten, laat staan van fietsvakanties. Wel kwam er nog een interessante fietsuitdaging voorbij, begin jaren 80: de 24-uurs van Studenten Wielervereniging Tandje Hoger. Jeroen had het jaar daarvoor meegedaan en had na iets van 140 km opgegeven. Dat kon ik natuurlijk beter! Helaas was ik totaal ongetraind en de 24-uurs viel ook nog in de periode van de eindexamenfeesten, waar ik volop aan meedeed. Toch lukte het me om in één etmaal de minimaal vereiste 360 km af te leggen. Vooral met dank aan mijn mederijders die mij min of meer op sleeptouw namen, maar ondanks dat zag ik enorm af.
In 1987 begon een periode waarin ik met mijn toenmalige vriendin Ria (waarmee ik nu alweer 15jaar gelukkig getrouwd ben) bijna elk jaar op fietsvakantie ging. Dat jaar gingen we naar Ierland, later volgden: Nederland, België, Duitsland, Denemarken, Engeland, Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, de Verenigde Staten, Canada en Nieuw-Zeeland. We raakten steeds meer gewend aan fietsen, kregen er steeds meer lol in en werden gedurende deze vakanties ook steeds sterker. Daarbij zorgden we voor steeds betere uitrusting, zoals echte fietsschoenen en goede fietsshirts. Ook kochten we betere fietsen: de Giant Expeditions waar we nu nog steeds (20 jaar later) met veel plezier op rijden.
Tijdens de vakanties kwamen we al diverse bergen tegen zoals De Mont Aigoual uit het beroemde boek van Tim Krabbé, De Renner. Maar in 2002 beklom ik dan voor het eerst een echte Tourcol, de Alpe d'Huez en hoewel het me zeker niet gemakkelijk afging, viel het me ook niet tegen.
Enkele jaren later kreeg ik weer een kans om een echte Tourcol te beklimmen. Tijden een fietsvakantie in de Provence hadden we hem al een tijdlang zien liggen: de officiële route liep er om heen, maar samen met een tweetal anderen uit de fietsgroep besloot ik dat die roemruchte Mont Ventoux maar eens beklommen moest worden. Die klim was het zwaarste en meest afmattende dat ik ooit op de fiets heb gedaan. Ik dacht echt dat ik het nooit zou redden, maar was toch ineens boven. Moe, maar zeer voldaan en in de volle overtuiging: dat was eens, maar nooit meer!
Niet lang na deze vakantie werd onze zoon Pelle geboren, zodat we van avontuurlijke fietsvakanties overgingen naar relaxte familievakanties (o.a. op de Berenkuil in Grollo). Tot ik in 2009 mijn racefiets nog eens van de haken in de garage pakte om de eerder genoemde Vuelta toertocht te rijden. Die tocht was prachtig en het gaf ook een kick om op het TT-circuit te rijden, maar ik had ongekend veel moeite met de afstand en besloot dan ook dat dit mijn laatste fietsuitdaging zou zijn.
Tja, het bloed kruipt blijkbaar toch waar het niet gaan kan en net zoals Jeroen mij ruim 30 jaar eerder wist uit te dagen voor de 24-uurs, is hem dat nu weer gelukt voor de Mont Ventoux. Ik zie er letterlijk als een berg tegenop, maar heb er tegelijkertijd ook enorm veel zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten